İlk karar anı...

2 gün önce başımdan geçen bir olaydan çıkardığım derslerden bahsedeceğim. 2 gün öncesine kadar "Klasik Üniversite Öğrencisi Modeli" nin içerisinde bende girmekteydim. Artık aldığım radikal kararlarla o modele benzemekten olabildiğince kaçınacağım. Neyse konuya döneyim. Aylarca önce verilmiş bir ödevi yapmayı teslim tarihinden bir gün önceye bırakırsan ne olur? İhtimaller; ya canını dişine takarsın ödevi bitirirsin, yada "yapabildiğimi yapayım gerisi kalsın" dersin. ben 2. seçenekteki gibi yapabildiğim kadarını yaptım ve bıraktım. Ama bir düşünce aldı beni. Dedim kendi kendime "Bu ödev sana 2 ay önce verildi ama sen şimdiye kadar salladın ve yapmadın. Şimdide durmuş elimden geleni yaptım diyorsun. Bu mu senin elinden gelen. Yarın hocanın karşısına çıkıp hocam ben elimden geleni yaptım ama olmadı mı diyeceksin. Hoca demez mi -ben bu ödevi 2 ay önce verdim size ama sen bana gelmiş elimden geleni yaptım diyorsun. 2 aydır neredeydin- diye". Böyle kendimle kavga ettikten sonra dedim ki "Ben bu ödevi yapmadan yatmayacağım. Saat kaç olursa olsun". Başladım ödevin geri kalanını yapmaya. Bıraktığım zaman gözümde büyüyen sorular şimdi teker teker aştığım engellere dönüşmüşlerdi. 1,2,3,5,10,20 derken bir bakmışım 50. soruya gelmişim ve aradan tam 6 saat geçmiş. Nasıl geçtiğini anlamadığım 6 saat. Ve o an öyle bir mutlu oldum ki tarifi imkansız. Bu sefer yine kendimle konuşmaya başladım: "Bak gördünmü bir de ben bu ödevi bitiremem diyordun. Nasıl bitti bak. Senin yanlışın o ilk gayreti gösterememendi. O ilk kararı verdiğin an zaten bitirmiştin sen o ödevi. Gerisi 6 saatlik bir teferruattı sadece." Ödevi tamamlamış olmanın verdiği huzurla ve 6 saat sandalye de oturmanın verdiği bel ağrısıyla kanepeye uzandım. Nasıl bir rahatlık anlatamam. Sanki dünyanın yükü üzerimdeydi de o an kalktı. O kadar rahatım yani. Neyse bundan sonrasını kısaltayım. Ödevimi hocama gösterdim ve beklemediğim kadar iyi bir not aldım. Aynı zamanda hocamla geleceğe dair çok güzel sohbet ettik ve ben huzurum kat kat artmış bir şekilde ayrıldım odadan. Daha sonra düşündüm. Ya ben bu ödevi yapmasaydım ve o şekilde hocanın yanına gitseydim. Aman Allah'ım yaşayacağım utancı düşünemiyorum. Yerin dibine geçerdim herhalde. Sonrasında Rabbime çokça şükrettim, teşekkür ettim. İçime atmış olduğu o ilk kıvılcım için. O ilk karar olmasaydı bütün bu huzuru yaşayamayacaktım. Ve içime doğdu bu karar benim yaşantımda çok keskin bir köşe olacak galiba...(bu yazı birçok insana çok saçma gelebilir, ama şu an içimi dökmek istedim sadece ve kendiliğinden döküldü kelimeler, durduramadım...Yapacak bişey yok...)